Düşlerimde avunduğum mutluluk oyunları,
Örtüyor şimdi yüreğimde ki kronikleşmiş yaraları.

Sonu hep meçhule çıkan bu dönemeçli yolları,
Kim bilir, kaç kez tükettim; öldürerek içimde ki anıları.

Kanatlandım yine yepyeni umutlara,
Aklımda bir gözlerin, bir de sözlerin.
Yelkovanın akrebi her solladığında,
Ayrılığın özlemi kavurur içimi derin, derin.

Oralarda mısın hala,
Nemli gözlerinle bakıyor musun?
İçimde ki masum çocuğun, saf duyguları ile
Titreyen yüreğimin, dile gelişini duyuyor musun?

Umuttur! Bu CaN-a hayat veren, neşe katan.
Umut sensin! Umutsuzluğum da kardelen gibi açan.
Bir tebessümündür, kışı bahara bırakan,
Mevsim çiçeğidir gülüşün; yavaş, yavaş gamzelerinde tomurcuklanan.

Sen ıraklarda, ben ellerim koynumda
Ömür tükeniyor böyle, gözlerde yaşlarla.
Yazgımız bu, yazılmış alınlarımıza,
Mutluluğumuz bu kadarmış, sınırlı yaşamımızda.

Olsun be gülüm, daha fazlasını isteyemez ki; haram!
Boyun eğmek zorundayız, böyle istemiş yaradan.
Asi olmak istemiyorsan ne olur bu kadarına katlan.

Sevgimizin mahkumiyeti bu, dikenli tellerle sarılan,
İki sınır arasında kalarak, uzaktan uzağa yaşanan.
Öyle kutsaldır ki paylaştığımız bu sevgi inan;
Mesafeleri engel tanımadan; birbirinden asla kopmayan.

Trabzon, 06.04.2006